środa, 28 października 2015

LBA



Aga z My Kind Of True Love nominowała mnie jakiś czas temu do Liebster Blog Award. Bardzo dziękuję za wyróżnienie :) Ta zabawa przypomina mi trochę zeszyty ze "Złotymi myślami", jakie przekazywało się sobie w klasie. Miło było wrócić do dawnych wspomnień :)

 O co chodzi?
„Nominacja do Liebster Blog Award jest otrzymywana od innego blogera w ramach uznania za „dobrze wykonaną robotę”. Jest przyznawana dla blogów o mniejszej liczbie obserwatorów, więc daje możliwość ich rozpowszechnienia. Po odebraniu nagrody należy odpowiedzieć na 11 pytań otrzymanych od osoby, która Cię nominowała. Następnie Ty nominujesz 11 osób (informujesz je o tym) oraz zadajesz im 11 pytań. Nie wolno nominować bloga, który Cię nominował”.

1. Co skłoniło cię do założenia bloga?

Założenie bloga było impulsem. Pewnego dnia wpadłam na pomysł, że miło by było poznać w sieci osoby, które mają podobne pasje do mnie i które nie wyobrażają sobie życia bez książek. Postanowiłam uzupełnić jeszcze swój blog o przepisy i recenzje filmów, bo i bez tych czynności życia sobie nie wyobrażam.

2. Gdzie widzisz siebie za 10 lat?

Wolę nie myśleć w ten sposób i żyć tym, co mam tu i teraz. Podejrzewam, że moje wyobrażenie mnie za 10 lat, przez ten okres zmieni się jak w kalejdoskopie. Wiem jedno, mam zamiar być szczęśliwa.

3. Jaka jest Twoja największa wada?

Wypożyczanie ton książek z biblioteki, jak i tak zdaję sobie sprawę, że mam miliard innych na pólkach i nie będę miała, kiedy ich przeczytać. Poza tym denerwowanie mało istotnymi rzeczami,  jak np. brudnym blatem w kuchni. 

4. Co jest Twoim ulubionym zajęciem?

Nie będę oryginalna twierdząc, że spędzanie czasu z bliskimi, ale tak właśnie jest. Poza tym czytanie książek, oglądanie seriali i … prasowanie, bylebym miała jakiś serial puszczony na ekranie telewizora. Mogę wtedy wyprasować wszystko, dosłownie wszystko. Ba, nawet czuje się zrelaksowana po takiej czynności. 

5. Masz ulubiona książkę? Za co ją lubisz?

Mam wiele ulubionych książek, takich które mnie zachwyciły albo oczarowały. Największym jednak sentymentem darzę „Wielkiego Gatsby’ego” F. Scotta Fitzgeralda. Jest to opowieść o niespełnionych marzeniach, poświęceniach, utraconej miłości  i braku społecznej akceptacji. O dwulicowości i pogoni za bogactwem, o ocenianiu innych jedynie według skali ich majątku. Dla mnie jest i będzie to historia wiecznie żywa. 

6. Ulubiony serial lub/i film.
Uwielbiam „Grę o tron” i mogłabym ją oglądać non stop. Z niecierpliwością oczekuję nowego sezonu. Ostatnio bardzo pozytywnym zaskoczeniem był dla mnie serial „Broadchurch” - mroczny, tajemniczy, niby z senną atmosferą, a jednak trzymający w napięciu. 

7. Ulubiona piosenka?

Zawsze bezgranicznym uwielbieniem darzyłam soundtracki z filmów, seriali i anime. Moim zdaniem niedoścignionym dla wszystkich wzorem jest OST do anime Cowboy Bebop, który stworzyła Yoko Kanno & The Seatbelts, a piosenka „Call me, Call me” jest i chyba już pozostanie, moją ulubioną.




 
8. Coś co mogłabyś jeść codziennie?

Podejrzewam, że jakbym jadła coś codziennie to znienawidziłabym tę potrawę. Nie wyobrażam sobie jednak nie zjeść codziennie jakiegokolwiek owocu. 

9. Jakie jest, według ciebie, najpiękniejsze miasto na świecie? Czemu?

Nie będę wychwalać cudzych miast, bo uważam, że lepiej chwalić swoje. Za najpiękniejsze uważam Wrocław, gdzie mieszkam. Jest to miasto tętniące życiem, nie przystające nawet na chwilę, nie zasypiające nocą. Miasto to przeszło tak ogromną przemianę, że trudno nie docenić włożonego w nią trudu. W rynku zachwycają kamieniczki, na Ostrowie Tumskim – zabytkowe kościoły. Dla spragnionych wytchnienia są parki i pergola. Jednym słowem, każdy znajdzie tu miejsce dla siebie. 

10. Czy potrafiłabyś odciąć się od Internetu na dłuższy okres czasu?

Zastanawiałam się, myślałam, próbowałam sobie wizualizować, czy potrafiłabym odciąć się od Internetu i, na moją zgubę, odpowiedź brzmi: nie.

11. Jaki przedmiot jest / był Twoim ulubionym w szkole?

Zawsze najbardziej lubiłam angielski, który do dnia dzisiejszego pozostaje moja wielką fascynacją i pasją. Od słownictwa, poprzez gramatykę, historię i literaturę. 

Moje 11 pytań:
1. Co skłoniło cię do założenia bloga?
2. Czy posiadasz ulubioną książkę i za co ją lubisz?
3. Ulubiony bohater książkowy.
4. Znienawidzony bohater książkowy.
5. Najlepsza książka jaką udało Ci się przeczytać w tym roku.
6. Najgorsza książka jaką udało Ci się przeczytać w tym roku.
7. Czy cenisz sobie jakieś wydawnictwo książkowe? Jeśli tak, to czemu?
8. Czy masz jakieś ulubione cytaty z książek, które towarzyszą Ci od dłuższego czasu?
9. Jeśli miałbyś/ miałabyś być bohaterem książkowym to kim i dlaczego?
10. Czy obserwujesz strony internetowe promujące czytelnictwo i książki? Jeśli tak to jakie i dlaczego akurat te?
11. Ulubiony cykl książkowy. 


Zgodnie z zasadami nominuję  11 osób. Starałam się wybierać te blogi, które śledzę, a na których raczej nie widziałam posta o Liebster Blog Award. 


Zapraszam do zabawy :)

poniedziałek, 26 października 2015

Dawno, dawno temu anioł i diablica trzymali w dłoniach rozwidloną kostkę życzeń - Laini Taylor "Dni krwi i światła gwiazd"



Dawno, dawno temu anioł zakochał się diablicy i oboje marzyli o lepszym świecie. Dawno, dawno temu praktycznie w każdej księgarni, ze stolików, plakatów i stojaków wszelakich spoglądała na mnie dziewczyna z twarzą okrytą niebieską, pierzastą maską. Poprzysięgłam sobie, że nie sięgnę po powieść Laini Taylor, bo nienawidzę takiej natarczywej reklamy. Ba, wmówiłam sobie, że książka zapewne jest beznadziejna, skoro jest tak natarczywie reklamowana. Jednak podczas jednego z wieczorów, spędzonego w lokalnej bibliotece, coś mnie podkusiło i zapomniałam o swoich wcześniejszych postanowieniach. Całe szczęście, że mnie podkusiło, bo Córkę dymu i kości czym prędzej pochłonęłam, a historia napisana przez Taylor urzekła mnie do tego stopnia, że z rozpalonymi policzkami czekałąm na wydanie kolejnych tomów.

Drugi tom cyklu, czyli Dni krwi i światła gwiazd, również urzeka. Akcja zostaje przeniesiona z tętniącej życiem, zagadkowej Pragi, do pylistego, trochę dzikiego, ale nie mniej zagadkowego Maroka. Tam właśnie Karou przejęła schedę Brimstone’a i stała się nowym wskrzeszycielem. Dziewczyna starając się złagodzić ból związany z rozstaniem z Akivą i powrotem gorzkich wspomnień pracuje wytrwale, praktycznie nie śpiąc. W związku z tym, że jako jedyna spośród wszystkich chimer, wygląda jak człowiek, na nią spadają wszystkie obowiązki związane z zaopatrzeniem, chociażby w prowiant. Na domiar złego za plecami dyszy jej Thiago, któremu jak na złość udało się przeżyć. Dodatkowo jej były oprawca jest wyjątkowo miły, co budzi niemałe podejrzenia.  

W Pradze z przerażenia drży Zuzanna, śląc nieustannie maile do Karou. Kiedy jednak cały świat obiegają informacje o zagadkowych zniknięciach zębów z muzeów, dziewczyna postanawia namówić Mika na daleką podróż, w celu odnalezienia przyjaciółki. Biedny Mik, niemający pojęcia o tym, w jaki sposób kradzieże zębów mogą być związane z Karou, podniecany płomieniem miłości, zgadza się na szalony pomysł swej dziewczyny.

Tymczasem u aniołów zaczyna się rozłam. Nie tylko Akiva zaczyna dochodzić do wniosku, że da się żyć bez wojen. Razem ze swoimi pobratymcami postanawia doprowadzić do dezintegracji, która ma ostatecznie na celu pokój w zwaśnionym świecie.

Dni krwi i światła gwiazd są udaną kontynuacją cyklu. Historia jest spójna, uzupełniana o nowe informacje, powoli wyjaśniane zostają zagadki, których ciągle przybywa.  Charaktery postaci zostały zarysowane wyraźnie i szczegółowo, a żeby odgonić marsowy nastrój panujący w Maroku, przez karty powieści przewija się Zuzanna i Mik, którzy całej historii dodają humoru, uroku i lekkości. Zmienia się natomiast postać głównej bohaterki, która przeżywa swoistą przemianę. Z lekkomyślnej , zagubionej dziewczyny staje się dojrzałą kobietą, która nie waha się wziąć na swoje barki ogromnej odpowiedzialności.

Historia Taylor czaruje i w magiczny sposób wkrada się do umysłu czytelnika. Wydarzenia opisywane są precyzyjnie, a początkowo uśpiona akcja po paru rozdziałach nabiera tempa, nie pozwalając się nudzić. Rozwijane są przeróżne wątki, dzięki czemu możemy lepiej poznać bohaterów, ich poglądy i wspomnienia. Magiczne tło wydarzeń pozwala przenosić wraz z antagonistami do różnych światów, a zaznaczyć trzeba, że plenery i scenerie opisywane są żywo i z wielką wprawą.

 Dni krwi i światła gwiazd na pewno nie zawiodą fanów cyklu. Co prawda wątek romantyczny został dość mocno okrojony i tym razem nie dochodzimy razem z główną bohaterką do odkrycia prawdy o jej pochodzeniu, co stanowiło meritum tomu pierwszego. Tym razem poruszane są tematy poważne i skomplikowane: wojna i próba zakończenia trwającego od lat konfliktu. Drugi tom jest dzięki temu dojrzalszy i stanowi doskonałe dopełnienie poznanej historii. Do tego stopnia, że z niecierpliwością oczekuje się na przeczytanie kolejnych części cyklu.


Tytuł oryginału: Days of Blood and Starlight
Liczba stron: 352
Rok wydania w Polsce: 2015
Wydawnictwo: 



sobota, 24 października 2015

5 książek na jesień z tajemnicą w tle

Czytanie książek jesienią kojarzy mi się z ciepłym kocem, parującą herbatą i szumem deszczu za oknem. Na przekór sennej atmosferze  wybieram wtedy powieści ekscytujące i wymagające główkowania. Sięgam po rodzinne sagi, kryminały i grube tomiska fantasy. Byleby wszystkie zawierały ukrytą tajemnice, którą mogę rozwiązywać razem z bohaterami, wspólnie z nimi przemierzając świat wymyślony.

Poniżej przedstawiam zestawienie pięciu ciekawych książek na jesień. Ich wspólnym mianownikiem jest rozwiązanie tajemnicy.


1. Virginia C. Andrews Kwiaty na poddaszu

Niezwykle wciągający początek rodzinnej sagi. Czwórka rodzeństwa zostaje zamknięta na poddaszu przez własną matkę. Kobieta nic im nie tłumaczy, twierdzi, że zamknięcie jest tylko chwilowe. Czas mija, a rodzeństwo dorasta w zamknięciu, niczym kwiaty na poddaszu, próbując zrozumieć intencje własnej rodzicielki.






2.  Katherine Webb Echa pamięci

Młody właściciel galerii dzieł sztuki próbuje napisać odkrywczą biografię swojego ulubionego malarza Charlesa Aubreya. W tym celu udaje się do miejscowości, w której artysta spędzał wakacje. Poznaje tam Mitzy Hatcher, jedną z bohaterek jego obrazów. Kobieta nie chce jednak z nim rozmawiać i zdradzać swych tajemnic. Dodatkowo na rynku malarskim zaczynają się pojawiać nieznane dotąd dzieła Aubreya.





3. Anna Klejzerowicz List z powstania

Czy wydarzenia z powstania warszawskiego mogą po latach wpływać na życie przyszłych pokoleń? Ogarnięte obsesją matka i córka starają się rozwikłać tajemnice zaginięcia siostry matki podczas powstania warszawskiego. Kobiety nie podejrzewają nawet do jakiej tragedii takie poszukiwania mogą doprowadzić.







4. Joshilyn Jackson Tajemnica wierzby

Moja recenzja tutaj: link

Pod wierzbą rosnącą niedaleko domu Big zostaje znaleziona skrzynka ze zwłokami niemowlęcia. Skąd się tam wzięła i czy będzie miała wpływ na życie pobliskich mieszkanek? Czy warto rozgrzebywać tajemnice przeszłości?





5. Carrie Ryan Las zębów i rąk

Mary żyje w wiosce w środku lasu, otoczonej siatką. Ślepo wierzy w zapewnienia Siostrzeństwa opiekującego się mieszkańcami. Dziewczyna razem z innymi drży przed Nieuświęconymi, którzy grasują w lesie. Dziewczyna wie, że oni nigdy nie ustąpią. Tymczasem odkrywa, że wszystko co wiedziała do tej pory mija się z prawdą, że może istnieć coś poza jej wioską.



czwartek, 22 października 2015

Pikantna zupa dyniowa z bruschettą






Na zewnątrz plucha i miliard zarazków. Oprócz tego mnóstwo dyni, a nic nie jest lepsze na pierwsze jesienne przeziębienia niż pikantna, doskonale rozgrzewająca zupa z dyni.

Składniki:

ZUPA:
1 średnia dynia;
1 duża cebula;
1 litr bulionu;
2-3 łyżki oliwy;
Przyprawy: sól, pieprz, chilli / pieprz cayenne, tymianek, oregano

BRUSCHETTA (ilość składników dobrać wg uznania i liczby stołujących się domowników):
- bułka/mała bagietka ;
- pomidory suszone w zalewie;
- feta;
- oliwki;
- przyprawy: oregano, bazylia


Dynię wydrążamy z pestek. Jeśli posiadamy dynię chińską to nie obieramy jej ze skórki, bo jest stosunkowo miękka, tylko dokładnie ją myjemy. Jeśli posiadamy inny rodzaj dyni, to możemy od razu wyciąć miąższ i pokroić go na małe kawałki. Podpowiedź: jeśli dynia jest bardzo twarda wkładamy ją na około 10-15 minut do piekarnika, następnie usuwamy skórkę, a miąższ kroimy w kawałki. Dynię chińską razem ze skórką kroimy w dość małe kawałki. 

Na patelni na oliwie podsmażamy wcześniej pokrojoną w piórka cebulę. Gdy się zeszkli, przekładamy ją do garnka, w którym mamy zamiar przyrządzić zupę. Następnie podsmażamy pokrojoną dynię, około 5 minut. Jeśli podgrzewaliśmy ją wcześniej w piekarniku, można sobie podarować ten etap. Dynię przerzucamy do garnka i zalewamy bulionem (ja zalałam wodą i dodałam łyżkę domowej kostki rosołowej, jaką robiłam jakiś czas temu, przepis można znaleźć np. tutaj - link). Gdy dynia zaczyna mięknąć (należy sprawdzać widelcem albo nożem), dodać przyprawy i gotować jeszcze jakieś 5 minut. Odstawić zupę do ostygnięcia.


W tym czasie pokroić na kawałki suszone pomidory i oliwki. Dodać pokrojoną w kostkę fetę. Posypać przyprawami i dać 2 -3 łyżki oliwy ze słoika z pomidorami suszonymi. Wymieszać. Taką mieszankę kłaść na przekrojonych bułkach, zapiekać w piekarniku aż do zrumienienia, w 150 stopniach Celsjusza. 

W międzyczasie zblendować ostygniętą zupę. Podgrzać ją na ogniu, w razie potrzeby dosypać jeszcze przypraw.

Podawać z upieczoną bruschettą. 


Smacznego!

wtorek, 20 października 2015

Odkrywamy tajemnice znanej naczelnej - Kristie Clements "Vogue. Za kulisami świata mody"


Moda to nie tylko blask fleszy, wielkie pieniądze i sława. Za jej kulisami czają się skrywane tajemnice, m. in. o megalomańskich projektantach, modelkach stawiających na szali własne życie, by osiągnąć tzw. rozmiar zero. Przeciętny człowiek, z branżą mody niezwiązany, widzi tylko to, co oferują media: uśmiechnięte, pławiące się w luksusach modelki, bajecznie bogatych projektantów i brak moralnych hamulców. Całkiem nieznane aspekty modowego życia miała ukazać książka Kristie Clements Vogue. Za kulisami świata mody.

Jako osoba będąca w kwestiach mody totalną ignorantką, zacierałam ręce sięgając po książkę Clements. Jedynym powodem była ciekawość, by zobaczyć co też jeszcze, poza jedzeniem nasączonych wacików, można było w tym przemyśle wymyślić. Dodatkowo entuzjastycznie do książki Clements nastawiła mnie lektura wywiadu z nią w magazynie Twój Styl (tutaj), która wzmogła tylko moją ciekawość. 

Już po przeczytaniu pierwszego rozdziału, coś mi nie pasowało. Brakowało obrazoburczych opisów, wymieniania nazwisk kapryśnych gwiazd, czy też trików do jakich zmusza się modelki, by dobrze się prezentowały. Ostatecznie książka Clements, byłej naczelnej australijskiego Vogue’a okazała się jej autobiografią, co sama potwierdziła w jednym z końcowych rozdziałów. Niestety dość szybko doszłam do tego wniosku i niezmiernie się rozczarowałam, ponieważ po tym tytule oczekiwałam czegoś zupełnie innego.

Nie mogę zrozumieć, czemu wydawcy uciekają się do takich trików. Rozumiem, że aby zwiększyć nakład sprzedanych egzemplarzy, trzeba się posuwać do skrajnych jej opisów i pochwał treści, ale absurdem jest umieszczać na okładce blurba, który w żaden sposób nie odzwierciedla treści.  Muszę przyznać, że także magazyn Twój Styl, który niezmiernie lubię i szanuję, opacznie przedstawił fakty, tak jakby osoba przeprowadzająca wywiad w ogóle książki nie czytała, albo przeczytała jedynie rozdział o wychudzonych modelkach. Szkoda, że w taki sposób nabija się czytelników w butelkę, tym bardziej, że sama Clements w swojej autobiografii niejednokrotnie podkreślała ich rolę i inteligencję. 


Byłabym niesprawiedliwa twierdząc, że historia opisana przez Clements jest zła i żal zmarnowanego na nią czasu. Rzeczywiście wiele przytoczonych wydarzeń opisanych jest ciekawie i niezwykle zabawnie, np. jak podczas sesji można spaść z wodospadu o wysokości, bagatela, 15 metrów (Behapowcom radzę nie czytać takich fragmentów), czy też w jaką można wpaść rozpacz, gdy nie można znaleźć idealnych butów do sesji. 



Clements pokazuje, że swoją pracę naprawdę można kochać. Podkreśla, że dzięki poświęceniu i sumienności można wspiąć się na sam szczyt. Ukazuje samą siebie, jako profesjonalistkę w każdym calu, posiadającą znajomość trendów w jednym malutkim paluszku. Mimo tego, że czasami ma się wrażenie, że czyta się Diabeł ubiera się u Prady, to historia Clements różni się tym od powieści Lauren Weisenberger, że jest prawdziwa.  Naczelna australijskiego Vogue'a zaraża wręcz swym uwielbieniem modowego światka i widać, że rzeczywiście stanowi on integralną cząstkę jej życia.





Podsumowując, jeśli tak jak ja spodziewacie się po książce Kristie Clements Vogue. Za kulisami świata mody, skrywanych i niecodziennych sekretów, a nie znacie się zbytnio na projektantach i całej branży modowej, to z pewnością się zawiedziecie. Jeżeli jednak z zapałem śledzicie najnowsze trendy albo aspirujecie do pracy w magazynie o modzie, to autobiografia Clements z pewnością Was zachwyci.


Tytuł oryginału: The Vogue factor
Liczba stron:  300
WydawnictwoWydawnictwo Literackie

niedziela, 18 października 2015

Sophie Dahl "Apetyczna panna Dahl"

Apetyczna panna Dahl to książka, którą poleca sam Jamie Olivier. Czy słusznie? A i owszem. Pierwsze co urzeka, to okładka, z której owa panna się uśmiecha. Drugą rzeczą jest ciekawy rozkład przepisów, podzielone są one według pór roku. Sprytna sprawa, biorąc pod uwagę, że większość dostępnych warzyw
i owoców to produkty sezonowe. Takie rozwiązania zawsze mnie cieszą, bo to nie ja, a wydawca, tudzież autorka stracili czas na wyszukiwanie przepisów, do których zdobędzie się potrzebne składniki.

Same przepisy są niewyszukane i łatwe w przygotowaniu. Nie znaczy to jednak, że są oklepane i niesmaczne, ponieważ wiele z nich zaciekawia i zachęca do wypróbowania. Dodatkowo, nie trzeba w pocie czoła biegać po sklepach, by zdobyć składniki, co zawsze jest dla mnie największą zaletą. W większych miastach nie ma problemu z dostaniem niecodziennych i dziwacznych składników, w mniejszych miejscowościach, może to jednak stanowić nie lada kłopot.

Urzekły mnie również zdjęcia załączone do każdej przedstawionej potrawy. Utrzymane w tonacjach pastelowych bądź nordyckich zachwycają i sprawiają, że jak najszybciej chciałoby się dane danie przygotować.

Książka kucharska Sophie Dahl to jedna z ciekawszych pozycji kulinarnych, z jaką ostatnio się zetknęłam. Wprost zachwyca i ujmuje prostotą, a dania w niej ukazane są szybkie w przygotowaniu i idealne nie tylko na niedzielny obiad.



czwartek, 15 października 2015

Ile tajemnic może kryć małomiasteczkowa społeczność? - Broadchurch, sezon 1


Małe miasteczko położone gdzieś na wybrzeżu Wielkiej Brytanii. Z rodzaju takich trochę sennych, gdzie każdy każdego zna, a sąsiedzi się wspierają. Właśnie w takim miejscu dochodzi do morderstwa. Mieszkańcom ciężko uwierzyć, że coś takiego mogło przydarzyć się u nich, bo cytując jedną z głównych bohaterek: u nas takie rzeczy się nie dzieją. Sprawę otrzymuje sierżant Alec Hardy, czym naraża się współtowarzyszącej mu detektyw Ellie Miller. Kobieta, przekonana o awansie, od początku żywi niechęć do Hardy’ego, który stanowisko zabrał jej sprzed nosa. Niemniej, śledztwo się rozpoczyna, a tym samym na jaw wychodzi coraz więcej tajemnic. Broadchurch nie wydaje się już takie nieskalane, jak o nim zawsze sądzono.

Historia przedstawiona w serialu hipnotyzuje już od pierwszych minut. Widz zatapia się w sennej atmosferze, staje się częścią niewielkiej społeczności, razem z detektywami próbuje dociec prawdy. Przekrój bohaterów wprost zapiera dech w piersiach, a ich zachowanie momentami zwala z nóg. Nikt nie jest typowy i każdy wyłamuje się z początkowo przypisanej roli. Poczynając od rodziny opłakującej stratę, poprzez mieszkańców wybrzeża, lokalnego pastora, sklepikarza czy też dziennikarzy. Praktycznie każdy skrywa jakiś sekret i rzucane jest na niego podejrzenie. Mistrzowsko poprowadzona fabuła miesza w głowie i każe zastanawiać się nad poczynaniami każdej z ukazanych postaci. Zabieg taki, z pewnością sprawia, że ciężko identyfikować się z którymkolwiek bohaterem, bo praktycznie każdy może okazać się mordercą.



W Broadchurch nic nie jest czarne lub białe, a to co wydawało się oczywiste, za chwilę już takim nie jest. Wątki mieszają się ze sobą, co pozwala odkrywać nieznane dotąd powiązania między bohaterami. Najbardziej zachwyca sierżant Hardy – intorwertyczny detektyw, skrywający swą przeszłość, początkowo zdecydowanie odstaje od całej małomiasteczkowej społeczności. Dopiero, gdy na jaw wychodzą kolejne fakty, można domniemywać, że znakomicie by się wpasował.

Zachwycające jest także tło wydarzeń. Zdjęcia są tak piękne, że widok nadmorskiego klifu zapiera dech w piersi. Ujęcia poprowadzone są precyzyjnie, często ukazywane są zbliżenia przedmiotów, nasuwając widzowi myśl, że mogły mieć one coś wspólnego z morderstwem. Zabieg taki pomaga rzucać podejrzenia na przypadkowe osoby, jeszcze bardziej plątając ścieżki fabuły. 

Broadchurch tylko poniekąd jest serialem kryminalnym. Zdecydowanie lepiej wpisuje się w nurt psychologiczny. Scenarzyści nie boją się poruszać trudnych społecznie tematów, tych które nadal stanowią temat tabu. Precyzyjnie ukazana została kruchość i zmienność ludzkiej psychiki, która nawet przy najmniejszych trudnościach potrafi rozpaść się, niczym domek z kart.

Podsumowując, Broadchurch to zdecydowanie jeden z najlepszych seriali ostatnich lat. Mimo powierzchownie sennej atmosfery, trzyma w napięciu do ostatniej minuty i nie sposób się od niego oderwać. Nie dziwi więc fakt, że na jego podstawie powstała książka. Do ostatniej chwili nie wiadomo, kto jest mordercą, co dodatkowo potęguje atmosferę tajemniczości. Oby więcej pojawiało się produkcji, o tak mistrzowsko poprowadzonej fabule. 

wtorek, 13 października 2015

Czy duety pisarskie mogą stworzyć udaną powieść - James Rollins, Rebecca Cantrell "Ewangelia krwi"


Masada – starożytna twierdza żydowska położona na szczycie płaskowyżu samotnego płaskowyżu na Pustyni Judejskiej w Izraelu. Dochodzi tam do trzęsienia ziemi podczas którego z rozpadlin wydobywają się trujące opary. Jedyną osobą, której udaje się ujść z życiem jest Tommy, chłopiec chory na nowotwór skóry. Na szczycie towarzyszy mu ksiądz – ojciec Rhun Korza. Na miejsce z wykopalisk w niedalekiej Cezarei przybywa też doktor Erin Granger i sierżant Jordan ze swoim oddziałem. Mają zbadać podziemny grobowiec, który został ujawniony podczas trzęsienia ziemi. Już w podziemiach dowiadują się, że podziemia miały skrywać Ewangelię Krwi, a oni najprawdopodobniej stanowią trójkę zapowiedzianą przez przepowiednię: Uczoną Niewiastę, Męża Wojownika i Rycerza Chrystusa. Zaczyna się wielka przygoda mająca na celu znalezienie księgi, a jej trasa biegnie z Izraela poprzez Niemcy, Rosję i Rzym. Dodatkowo za plecami trójki czai się wróg, który pragnie pierwszy dostać księgę w swoje ręce.

Rollins i Cantrell skonstruowali naprawdę dobrą i ciekawą powieść sensacyjną/przygodową. Zawiera wszystkie elementy charakteryzujące ten gatunek.

Od razu rzuca się w oczy złożona konstrukcja postaci. Mamy tutaj: księdza o nie do końca czystym sumieniu, wzbudzającego podejrzenia od samego początku; piękną archeolożkę, która przestała wierzyć w Boga, ponieważ doznała wielu cierpień ze strony wręcz fanatycznie poddanego wierze ojca i żołnierza macho o czułym sercu. Postaci te są na tyle intrygujące, że nie można doczekać się na retrospekcje ukazujące ich dawne przeżycia. Dla mnie były to najbardziej interesujące momenty książki. Intrygujący okazali się też wrogowie, postaci zwane strigoi, czyli po prostu wampiry. Jednak niech nie łudzi się ten, kto myśli, że po raz kolejny mamy do czynienia z wampirami delikatnymi, posiadającymi ludzkie uczucia, których skóra skrzy się w słońcu niczym miliardy srebrnych odłamków. Postaci te są tu ukazane jako rasa okrutna, niezdolna do odczuwania czegokolwiek poza nienawiścią.

Akcja toczy się wartko, momentami nawet zbyt szybko. Autorzy praktycznienie dają czytelnikowi wytchnienia, a sytuacja bohaterów potrafi zostać obrócona nawet o 180 stopni i kiedy tylko wydaje się, że ulubiony bohater jest już bezpieczny, za rogiem czyha na niego kolejne niebezpieczeństwo.
Opowiedziana historia nawiązuje natomiast do wielu wydarzeń historycznych i religijnych. Pomijając dzieje i postaci biblijne, które powieść narzuca już samym tytułem, przywołani zostają w niej także Elżbieta Batory (tutaj jako Elizabeth Bathory, zachowano angielska pisownię) i Grigorij Rasputin. Postaci te (mam na myśli Batory i Rasputina) zostały przedstawione w całkiem inny sposób niż przyjęto ich dotychczasowe postrzeganie. Postać Rasputina została nacechowana niezwykle negatywnie, natomiast sceny z udziałem Batory w większości takiego nacechowania nie posiadały.



Momentami miałam wrażenie, że czytam kalkę z Aniołów i demonów, czy też Kodu Leonarda da Vinci Browna. Szczególnie podobna była budowa powieści – krótkie i najeżone akcją rozdziały, tajemnicze miejsca poszukiwane przez bohaterów, rozwiązywanie zagadek powiązanych ze znalezionymi przedmiotami. Nie jest to jednak wielki zarzut, takimi przymiotami charakteryzuje się wiele powieści przygodowych i równie dobrze, można by napisać, że czytając Browna ma się wrażenie czytania kalki z Rollinsa. 

Szczerze muszę przyznać, że Ewangelia krwi momentami mnie nudziła i męczyła. Przez fakt że praktycznie każda strona przepełniona była akcją (i krwią oczywiście), trudno mi było ciągle emocjonować się przedstawionymi przygodami. Do tego stopnia, że po jakimś czasie nie mogłam się doczekać, aż skończę tę książkę. 

Niestety nie zmienia faktu, że ciekawe i zaskakujące zakończenie urywało historię i nie wyjaśniało wielu wątków. Nie mam pojęcia, czy ma być to wstępem do kontynuacji powieści, czy po prostu Rollins i Cantrell nie mogli się ze sobą porozumieć, co do dalszego kształtu historii i postanowili zostawić wiele niedomówień.

Dodatkowo, jakby na siłę w całą opowieść została wrzucona historia Tommy’ego. Miałam wręcz wrażenie, że to od jego osoby miała rozwinąć się cała przygoda, ale zabrakło pomysłu na jego osobę i na odczepne, niejasno przedstawiono jego dalsze losy. 



Podsumowując, Ewangelia krwi to wciągająca historia, posiadająca cechy zarówno powieści przygodowych, jak i sensacyjnych. Jestem przekonana, że przypadnie do gustu wielbicielom gatunku.



Tytuł oryginału: The Blood Gospel
Liczba stron: 560
Wydawnictwo: Albatros

niedziela, 11 października 2015

Żyć na swoich zasadach - Król życia

Edward to typowy korpo - szczur. Mimo że zna cztery języki i co roku osiąga próg sprzedażowy, na podwyżkę nie ma co liczyć. Dodatkowo relacje z żoną jakoś się nie układają, ojciec ciągle marudzi żeby przyjechał go odwiedzić, a przecież kiedy biedny Edward ma znaleźć czas na takie przyziemne sprawy , jak z tyłu głowy majaczy tylko i wyłącznie praca i wyniki. Wszystko to doprowadza do wzrastającej frustracji mężczyzny. 

Podczas jednej z niewielu chwil relaksu, jakie mu się zdarzają spotyka młodą, obkolczykowaną i wytatuowaną dziewczynę, która twierdzi, że mu powróży. Ta niecodzienna jasnowidząca przepowiada mu wielkie zmiany, walizkę pełną pieniędzy i przewartościowanie jego dotychczasowych priorytetów.

Niebawem proroctwo cyganki okazuje się prawdziwe. Po wypadku samochodowym Edward dokonuje prawdziwego przewartościowania swego życia, staje się niepoprawnym optymistą, starającym się czerpać radość dosłownie ze wszystkiego, np. brzmienia słowa cielęcina.  

Film Zielińskiego to prawdziwy feel-good movie, powala i zaraża optymizmem. Pokazuje, że warto cieszyć się z małych rzeczy, a nie skupiać na tych mało istotnych. Cytując ojca głównego bohatera, po latach pamięta się tylko „jak z kolegami puszczało się statki”. Wiem, że wokół filmu są duże zgrzyty, bo wielu historia Edwarda nie bawi. Ja natomiast spędziłam beztroski czas w kinie, a uśmiech praktycznie nie schodził mi z twarzy przez cały czas trwania seansu. 

Raziły mnie natomiast momentami sztuczne i wydumane dialogi. Jakby żywcem wzięte z forów i memów internetowych. Najgorszą postacią sypiącą takowymi jak z rękawa był szef Edwarda. Niestety z własnego doświadczenia wiem, że tacy ludzie istnieją i na każde, nawet najprostsze i najbardziej wprost zadane pytanie, potrafią odpowiedzieć pseudo-filozoficzną historyjką, która odpowiedzią na zadane pytanie nijak nie jest. 

Nie szukałabym natomiast drugiego dna w opowiedzianej historii, bo czymże miało by ono być? Pointą, że trzeba się puknąć w głowę, żeby nie skupiać się na pracy tylko na ważniejszych rzeczach? Czy może podpowiedzią, że trzeba się puknąć w głowę żeby odkryć to co najważniejsze?  Po cichu jednak zazdroszczę bohaterowi tego wewnętrznego luzu i spokoju na jaki, zapewne tylko w filmach można sobie pozwolić. 


Jeśli szukacie chwili rozrywki lub po prostu chcecie obejrzeć film lekki i przyjemny, wywołujący uśmiech na twarzy, to z pewnością jest pozycja dla was. 




czwartek, 8 października 2015

A może ... warto? - Gayle Forman "Wróć, jeśli pamiętasz"


Wielu zapewne marzy o sławie jak z bajki, rzeszach wielbicielek, przebojach zdobywających wszelkie możliwe top listy i rezydencji w Kalifornii. To wszystko ma w zasięgu ręki Adam.  W zaledwie trzy lata po wypadku Mii, chłopak zdobył międzynarodową sławę jako frontman zespołu Shooting Stars. Czy jednak jest szczęśliwy, otrzymał od życia to, czego oczekiwał? Co się stało z Mią i jak doszło do ich rozstania? Tego wszystkiego dowiadujemy się  czytając Wróć, jeśli pamiętasz. 

Los daje Adamowi i Mii szansę na ponowne spotkanie. Mają zaledwie jedną noc, by wyjaśnić sobie wszystkie niejasności. Mia wyrusza bowiem w trasę koncertową do Azji, Adam do Europy. Jedna noc może stać się chwilą magiczną, może też przyczynić się do ostatecznego końca relacji między byłymi partnerami.

Gayle Forman po raz kolejny stosuje technikę retrospekcji, by przybliżyć czytelnikowi wydarzenia, jakie miały miejsce po wypadku Mii. Dowiadujemy się między innymi, jak Adam doszedł wraz ze swoim zespołem na szczyty list przebojów, jak Mia stała się sławną wiolonczelistką, wreszcie jak umierał ich związek. Tym razem nie obserwujemy wydarzeń z perspektywy Mii, a Adama, co stanowi bardzo ciekawą odmianę i rzeczywiste dopełnienie historii przedstawionej w pierwszej części cyklu. Świadczy to również o kreatywności autorki. Muszę przyznać, że wcześniej nie miałam okazji spotkać się z takim zabiegiem.

Tym razem, zamiast sztucznie nadmuchanej i zbyt poważnej historii miłości dwojga nastolatków, mamy do czynienia z młodymi ludźmi z krwi i kości. Ludźmi, którzy zyskali tak wiele, a jednak w dalszym ciągu odczuwają wewnętrzną pustkę. Zarówno Mia, jak i Adam stoją na progu dorosłego życia, posiadając już spory bagaż doświadczeń składających się z cierpienia, bólu, ale też z chwil radości. Podczas czytania pierwszej części cyklu mierziła mnie trochę wzniosłość uczuć tej pary, tak jakbym nie czytała o związku młodych ludzi, tylko o uczuciach dojrzałej pary kochanków. Tym razem, biorąc pod uwagę wszystkie ich przeżycia, nie razi to tak bardzo, a staje się wręcz zrozumiałe. 

Tłem dla powieści jest Nowy Jork. Miejsce magiczne, niecodziennie, gdzie razem z bohaterami, możemy poznawać jego mało znane zakątki. Czytając powieść czułam się po trosze jak mała dziewczynka, która tak jak Adam i Mia umyka wścibskim spojrzeniom czując tylko, albo aż wiatr we włosach. 

Autorce trzeba przyznać, że bardzo plastycznie opisuje wszystkie wydarzenia i odczucia bohaterów. Sceny jak żywe migają przed oczami, a uczucia przedstawionych postaci są tak namacalne, że ma się wrażenie,  jakby samemu się je przeżywało. 

W moim odczuciu Wróć, jeśli pamiętasz jest idealnym dopełnieniem cyklu  Jeśli zostanę. Zazwyczaj kolejne części danej powieści rozczarowują, brakuje im tego czegoś, co przykuwa uwagę na początku. Tym razem jest inaczej. Niewątpliwie niemały wpływ na taki stan rzeczy ma zmiana perspektywy narratora. Wszystkie zastosowane w książce zabiegi tworzą pełną, dobraną i pasującą do siebie całość, która sprawia, że tej powieści nie sposób odłożyć, aż do przeczytania ostatniej kartki.  


Tytuł oryginału: Where She Went
Liczba stron: 288
Wydawnictwo: Nasza Księgarnia



wtorek, 6 października 2015

Subiektywny przegląd październikowych nowości kinowych

Październikowe kino obrodziło w nowości, zarówno polskie jak i zagraniczne.  Poniżej przedstawiam subiektywny przegląd filmów, które mnie zaciekawiły.


Chemia
reż. Bartosz Prokopowicz
premiera: 2 października



Historia założycielki fundacji Rak’n’roll ukazująca miłość dwojga młodych ludzi w obliczu choroby. Wokół filmu narosło już wiele sporów (był on pokazywany m.in. na festiwalu Nowe Horyzonty). Jedni uważają, że to dobre kino, inni zaś że to niezwykły kicz i producent musiał sporo zapłacić, by film wyświetlono na festiwalu. Chemię rekomenduje natomiast Grażyna Torbicka w cyklu Kocham Kino w Multikinie 
i to zastanawia. Opinie pani Torbickiej bardzo sobie cenię 
i podziwiam jej wiedzę, zatem zapewne wyruszę do kina, by film obejrzeć.








Marsjanin
reż. Ridley Scott
premiera: 2 października


Film na podstawie bestselerowej powieści. Na Marsa wyrusza ekspedycja, jednym z jej członków jest Mark Watney. Podczas ucieczki przed kataklizmem, mężczyzna zostaje pozostawiony na Marsie przez swoich kolegów, przekonanych iż ten nie żyje. Gdy Mark wybudza się z letargu, zdaje sobie sprawę że radzić sobie jakoś trzeba. Łączy się z NASA i oczekuje na pomoc, która ma nadejść, bagatela, za 4 lata. Temat bardzo na czasie w związku z odkryciem na Marsie wody. 










Praktykant
reż. Nancy Meyers
premiera: 2 października


Film w reżyserii królowej amerykańskich komedii romantycznych. 70-letni Ben zostaje praktykantem w firmie prowadzonej przez młodą kobietę. Zwiastun jest tak optymistyczny i uroczy, że od razu nabrałam ochoty na zobaczenie tej komedii. Szczególnie fragment, gdy prowadzący rozmowę o pracę pyta, gdzie widzi się Ben za 10 lat. 










Panie Dulskie
reż. Filip Bajon
premiera: 2 października

Na Panie Dulskie nabrałam ochoty, jak tylko zobaczyłam obsadę tego filmu: Jandę, Ostaszewską czy Katarzynę Herman. Jednak zwiastun jest tak beznadziejnie nudny, że jakoś odechciało mi się go oglądać. Gra wygląda bardziej teatralnie niż filmowo, a żadna z pokazanych w zapowiedzi scen nie wzbudza we mnie zainteresowania.














Hotel Transylwania 2
reż. Gendy Tartakovsky
premiera: 9 października



Dla wielbicieli kreskówki o wampirach.















Intruz 
reż Magnus von Horn
premiera: 9 października


Historia powrotu z poprawczaka do społeczności, która nie wybacza dawnej zbrodni. Zapowiada się melancholijnie, po skandynawsku i ciężko.



Performer
reż  Maciej Sobieszczański
premiera: 9 października

Historia artysty poszukującego swego miejsca w świecie, poprzez performensy mogące pozbawić go życia. Film ukazuje przeżycia bohatera związane z umieraniem jego Mentora, konfliktem z rywalem, czy też romansem z Galerzystką. 




Obce niebo
 reż Dariusz Gajewski
premiera: 16 października





Poprzez niewinne kłamstwo córeczka zostaje odebrana rodzicom. Rozpoczyna się walka z bezdusznymi skandynawskimi urzędnikami, którzy za nic mają uczucia jakie żywią wobec siebie członkowie rodziny. 






Ugotowany
reż. John Wells
premiera: 23 października

Coś dla wielbicieli opowieści o kuchni. Skompromitowany kucharz pragnie zacząć od nowa i zbiera grupę indywidualności, by otworzyć restaurację i zdobyć uznanie. Coś mi mówi, że ten film zaostrza apetyt.









11 minut
reż Jerzy Skolimowski
premiera: 23 października


Polski nominowany do Oscara. Historia 11 minut, które sprawiają, że splatają się ze sobą losy ludzi tak odmiennych jak aktorki, kuriera rozwożącego narkotyki, sprzedawcę hot dogów czy alpinistę. 




niedziela, 4 października 2015

Zwiedzanie Bułgarii po swojemu

Bułgaria to przepiękny kraj, przez wielu niedoceniany. A szkoda. Między innymi z tego względu,że jest tam co zwiedzać. Od granicy zachodniej aż po wschodnią rozciągają się różnorodne tereny, skrywające ciekawe zakątki. Ze względu na dość burzliwą historię w kraju tym roi się wręcz od średniowiecznych miasteczek i starożytnych zabudowań. Podkreślić trzeba też, że wybrzeże tego kraju ma około 400 km i w wielu jego miejscach plaże są piaszczyste i szerokie. 

Wyruszając na wyprawę zaopatrzyłam się w dwa, wydane w 2014 roku przewodniki. Jeden Pascala, drugi wydawnictwa SBM. Szczególnie ten drugi wydawał się ciekawy, ponieważ przy opisie każdego regionu zrobione było podsumowanie miejsc, które trzeba tam zobaczyć. Zwięźle, krótko i na temat, czyli tak jak lubię najbardziej. Gorzej było w praktyce. Brakowało mi przede wszystkim jednej rzeczy: w jaki sposób z kurortów poruszać do wskazanych miejsc. Z obu przewodników szło się dowiedzieć ciekawych informacji, ale w gruncie rzeczy, to samo mogliśmy przeczytać w internecie. Ostatecznie postanowiliśmy zwiedzać na własną rękę (ceny wycieczek fakultatywnych oferowane przez biuro turystyczne, którego ofertę wczasów wybraliśmy, po prostu zwaliły nas z nóg). Zatem poniżej prezentuję, jak dotrzeć z bazy wypadowej, czyli Słonecznego Brzegu i zaoszczędzić sporo pieniędzy. 

1) Nessebar (czy tez Nessebyr - obie formy ponoc poprawne i dopuszczalne)

Mieszkaliśmy praktycznie przy samej granicy z miasteczkiem Nessebar, więc do Starego Miasta można się było spokojnie wybrać na spacer - jest to około 3,5 km. Poprzez całą trasę praktycznie wiedzie deptak, aczkolwiek o wiele przyjemniej idzie się plażą, która kończy się praktycznie około 0,5 km przed Starym Miastem. Można też skorzystać z komunikacji miejskiej. Przy głównej ulicy praktycznie co kawałek znajdują się przystanki autobusowe. Do Nessebaru kursują trzy linie autobusowe 1, 4 i 7 (takie kursowały na przełomie sierpnia/września 2015 r., zawsze może coś się zmienić). Bilet kosztuje 1,30 lew, co daje jakieś 2,60 zł. Zakupuje się go w autobusie u biletera. Nie ma się co martwić, bileter zawsze znajdzie i wytropi nowego pasażera, choćby w autobusie wszysycy jechali ściśnięci niczym sardynki. 

Nessebar zachwyca już samym przystankiem autobusowym. Jest to zatoczka położona u stóp pomniku kobiety - syreny i u stóp murów obronnych miasta. Do samego Starego Miasta trzeba się troszeczkę wspiąć - warto! Żal mi jedynie, że miasteczko ze względu na wszędobylski handel zostało usunięte z listy dziedzictwa UNESCO. W Nessebarze najlepiej powchodzić we wszystkie boczne uliczki, zejść do portu i na wybrzeże, zwiedzić cerkwie. Za opłatą można też pozwiedzać niektóre ruiny, czy muzea (ciekawostka - jest tam muzeum filmu, które do miasta pasuje jak przysłowiowa pięść do nosa, a przy wejściu zwiedzających wita Lord Vader). 
Po wyjściu z części zabytkowej, można  napatoczyć się na księgarnię ... w autobusie. Urzekający pomysł. Polskich tytułów nie było, ale dokopałam się angielskich i niemieckich. 



2) Pomorie
Jakieś 30 km od Słonecznego Brzegu znajduje się miejscowość uzdrowiskowa Pomorie, a tam jeziorko, gdzie można się potaplać w śmierdzącym, ale leczniczym błotku. Warto, bo skóra po usunięciu tego wątpliwego specyfiku jest mięciutka niczym pupcia niemowlaka. Do Pomorie jedzie się autobusem nr 7, w tym samym kierunku co do Nessebaru, tj. w stronę Burgas. Bilet kosztuje 3,50 lew, czyli około 7 zł w jedna stronę. Poniżej widok na błotne jeziorko.



3) Warna i Monastyr Aładża

Ze Słonecznego Brzegu bezproblemowo można dostać się również do Warny. Tym razem jedzie się w przeciwną stronę. Autobusy jadą cztery razy dziennie. Pierwszy około godziny 8:00 (w zależności na jakim przystanku wsiadamy – Słoneczny Brzeg ma około 8 km długości). Należy pamiętać, że ostatni autobus wraca o 18:00! Jeśli wysiądziemy na przystanku Warna – Centrum, na tym samym przystanku wsiadamy i jedziemy w drogę powrotną, autobus po prostu robi pętle i nie trzeba szukać przystanku powrotnego. Bilet do Warny kosztuje 12 lew w jedną stronę, czyli około 24 zł. Możemy zwiedzać zabytki Warny lub wybrać się na pokaz do delfinarium. Możemy też spokojnie wyruszyć do Złotych Piasków, by zwiedzić tamtejsze okolice. My postanowiliśmy zaznajomić się z Monastyrem Aładża. 

Warto pytać o drogę, Bułgarzy są naprawdę przyjaźnie nastawieni, a gdy widzą, że mają do czynienia z Polakami, są nawet jeszcze bardziej serdeczni. Z samego centrum Warny dojedziemy autobusem podmiejskim za około 3 lew, czyli 6 zł w jedną stronę do Złotych Piasków. Warto powiedzieć bileterce, że chcemy dostać się do Monastyru. Zostaniemy wtedy wyrzuceni na skrzyżowaniu, które znajduje się około 1 km od tej skalnej budowli Jeśli jednak kierowca nie będzie skory się zatrzymywać, należy pojechać do Złotych Piasków i stamtąd niebieskim szlakiem udać się do Monastyru (taka droga na pewno jest bezpieczniejsza i przyjemniejsza, bo wiedzie leśną ścieżką; nam zależało na czasie, więc wybraliśmy opcję pierwszą i do Monastyru udaliśmy się poboczem dość ruchliwej drogi). 

Monastyr powala urokiem. Wstęp kosztuje 5 lew, tzn. około 10 zł. Wysoko wykute w skale pozostałości po komnatach robią wrażenie. Dodatkowo leśną ścieżką można wybrać się do katakumb. 


Do Warny można powrócić z tego samego skrzyżowania, na którym się wysiadło z autobusu. Należy stanąć gdzieś z boku i po prostu machnąć na nadjeżdżający autobus. To nie Polska, zatrzyma się. Zresztą sama byłam świadkiem, jak kierowca czekał na jedną kobietę chyba z 5 minut, bo ta pakowała do środka pięć wiaderek z warzywnymi zbiorami. Dodam, że nie zabrała się ze wszystkimi naraz, tylko nosiła każde pojedynczo. 

Dodatkowo po raz pierwszy widziałam coś takiego jak wyciąg na plażę, ponieważ zejście na nią było dość strome.  

Wracając natomiast do Warny, warto zobaczyć cerkwie znajdującą się przy głównym skrzyżowaniu w centrum, przejść się głównym deptakiem, który notabene jest bardzo dobrze oznakowany i bez problemu dotrzemy do każdego ze wskazanych zabytków. Jedyny problem mieliśmy ze znalezieniem rzymskich term. Ostatecznie okazało się to winą …. rusztowań, albowiem termy były w remoncie i zobaczyliśmy tylko kawałek muru wystający spod wielkiej płachty. Warto też zajść do portu, który niedaleko term się znajduje. 

Polecam także zakupić coś w Pekarze, czyli po prostu piekarni. Wszystko jest bajecznie tanie, bajeczne duże i naprawdę pyszne. Można też zakupić prażone orzeszki na wagę w specjalnych sklepikach. Są dużo tańsze i dużo świeższe niż w Polsce. 


Niedaleko przystanku Warna - Centrum znajduje się mały targ. Oprócz warzyw, staroci i pamiątek są tam także stoiska z książkami i to mnóstwo takich stoisk. Jeśli ktoś zna bułgarski to dla niego prawdziwa gratka.




Z samej Warny można też dostać się busami do ogrodu botanicznego Bałczik, czy na przylądek Kaliakria. Nie wiem niestety, ile kosztuje bilet i jak długo się jedzie. 

Mam jednak jedną radę, jeśli ktoś nastawia się na zwiedzanie, polecam wybrać hotel czy pensjonat w Złotych Piaskach, ze względu na bliskość Warny i dostępność komunikacji dojeżdżającej do różnorodnych zabytków. Natomiast jeśli nastawiamy się głównie na plażowanie, lepszy będzie Słoneczny Brzeg. Dla ludzi preferujących spokojną atmosferę polecam obrzeża miasta, dla tych nastawiających się na całonocne imprezy i szum – centrum.  






czwartek, 1 października 2015

Planowany stosik październikowy

Nawet nie wiem kiedy lato zamieniło się w jesień, a rano nie wstaje mi się już tak dobrze, bo jest naprawdę ciemno. Są też plusy takiej sytuacji – dłuższe wieczory to więcej czasu na leniuchowanie i czytanie. Dzisiaj przedstawiam książki jakie planuje przeczytać w październiku.






Postanowiłam dać Rollinsowi druga szansę. Tym razem w duecie z Rebeccą Cantrell. Zainteresował mnie temat wykopalisk w Cezarei, gdzie znalezione zostaje niezwykle znalezisko i nawiązania do religii chrześcijańskiej. Może tym razem przekonam się do sensacji.



Po Siostrzycę sięgnęłam ze względu na okładkę, która od razu przykuła mój wzrok. Dodatkowo zachwycił mnie opis: stary dwór skrywający tajemnice, śmierć guwernantki i obsesja na punkcie nowej. Dodatkowo zachęciły mnie niezwykle entuzjastyczne recenzje, jakie znalazłam. Wręcz nie mogę się doczekać sięgnięcia po tę książkę.



Do lektury Vogue za kulisami świata mody, zachęcił mnie wywiad z Kristie Clements, jaki miałam okazję przeczytać w Twoim Stylu. Wygląda na to, że książka odsłoni trochę brutalności i wymogów świata mody, poza informacją, że modelki jedzą nasączone woda waciki by nie czuć głodu. Przeczytamy, zobaczymy. 


Nie przepadałam za historiami o aniołach, dopóki nie przeczytałam Córki dymu i kości. Tam oczarowało mnie praktycznie wszystko: opisywana Praga, postaci, bogata historia i wymyślone przez autorkę światy. Po prostu nie mogłam nie sięgnąć po drugi tom. A ten już czeka na moim biurku.