"Niebo nad pustynią" Anna Łacina [Book Tour]

Morza szum, ptaków śpiew (a raczej krzyk), złota plaża (egipska) pośród drzew. W takiej właśnie scenerii Anna Łacina postanowiła osadzić fabułę swojej powieści Niebo nad pustynią. Niech jednak nie zmyli czytelnika sielskość świata przedstawionego, bo pozorna, wakacyjna beztroska, która kojarzy się z wakacjami all inclusive, niewiele ma wspólnego z historią napisaną przez autorkę.

Egipt to dość nietypowy cel podróży podczas ferii zimowych. Jednak aż trójka, dość specyficznych nastolatków wraz ze swoimi rodzicami, taki kierunek właśnie obrała. Anastazja trafiła tam właściwie z przypadku i ku jej wielkiemu zdziwieniu, że rodzice podłapali rzucony przez nią mimochodem pomysł. Damian, typowy nołlajf i geek komputerowy został tam zaciągnięty przez swoich rodziców i nie miał pojęcia, że to on, był przyczyną dla której Anastazja też tam chciała pojechać. Klara natomiast pojechała ze swą babcią Klarą ( tak, miały tak samo na imię), bo ta chciała, by dziewczyna w końcu zaczęła być nastolatką, a nie najbardziej dojrzałą i odpowiedzialną osobą w całym rodzinnym domu. Żadne z nich nawet nie przypuszczało, jak bardzo te wakacje zmienią ich życie i że w końcu wyjawią swoje najgłębiej skrywane sekrety. Szczególnie dziewczęta, nie przypuszczały, że będą potrafiły zaufać obcej osobie i jak nowa znajomość, z godnym zaufania Albertem (też wczasowiczem), tak bardzo je odmieni.

Wydawałoby się, że powieści wakacyjne nie niosą ze sobą większej wartości. Ot, idealnie wpasowują się w ciepłe dni, nie za bardzo każą o sobie rozmyślać i szybko się je zapomina. W przypadku książki Łaciny, krzywdzącym byłoby przypisanie jej do podobnego kanonu lektur. Tym, co odróżnia ją od innych powieści o podobnej tematyce są bohaterowie i skrywane przez nich problemy, a nawet tabu, o którym się głośno (nawet w literaturze) nie mówi. Autorka po mistrzowsku, ale nie z przesadą, przypisuje wszystkim konkretne bolączki, poczynając od uzależnionego od gier komputerowych Damiana, poprzez skrywającą swoją prawdziwą naturą za strojem emo Klarą, a kończąc na nieustannie niańczącej swojego malutkiego braciszka Anastazji. Nie tylko główni bohaterowie opisani zostali w mistrzowski sposób, ale też ci drugoplanowi (moją ulubienicą była babcia Klara - kobieta, która mimo swojego wieku emanowała pewnością siebie, malowała się i miała o sobie jak najlepsze zdanie, będąc przy okazji wspaniałą babcią dla swojej wnuczki). Jedynie przeszkadzał mi trochę zbyt wyidealizowany wizerunek Alberta. Mimo jego ciężkich przeżyć, trudno było mi uwierzyć w prawdziwość tej postaci (chociaż chciałabym wierzyć, że istnieją ludzie tak krystalicznie czyści i sypiący złotymi cytatami jak z rękawa). 

Autorka podkreśla i polemizuje z wieloma stereotypami, szczególnie dotyczącymi kultury islamskiej. Bohaterowie dyskutują chociażby na temat ubioru egipskich kobiet, ograniczeń je dotyczących, zastanawiają się nad bezpieczeństwem i zamachami. Przemycona zostaje część kultury islamskiej: modlitwy, zwroty i zachowanie. To własnie Albert, chłopak posiadający licencjat z arabistyki przybliża je pozostałym uczestnikom wycieczki oraz  czytelnikom.

Niebo nad pustynią nie jest lekturą lekką w odbiorze. To proza trudna, pełna smutku i opisująca niezwykle ciężkie przeżycia, ale dająca nadzieję, wskazująca, że sami jesteśmy motorem wydarzeń i to od nas zależy, czy gdzieś za rogiem znajdziemy upragnione szczęście i wewnętrzny spokój. Powieść ta jest zdecydowanie jedną z lepszych, jaką miałam okazję przeczytać w tym roku i na pewno nie ostatnią autorstwa Anny Łaciny z jaką się zapoznam.

Tytuł: Niebo nad pustynią

Autor: Anna Łacina

Data wydania: 13 kwietnia 2016

Liczba stron: 432

Wydawnictwo: Nasza Księgarnia

Książkę mogłam przeczytać dzięki Marcie z bloga: http://wymarzona-ksiazka.blogspot.com/ i akcji Book Tour, jaką zorganizowała. Dziękuję <3