poniedziałek, 27 lutego 2017

Gdy sen stanowi motywację - "Siódmy sen" Dorota Vinet



Życie na wsi to marzenie wielu. Tak też było z Jeanem i Cathy, praktycznie zawsze wiedzieli, że gustują w urokach prowincji, jednak, jak to w życiu bywa sielanka często jest przerywana codziennymi problemami, stawiającymi przyszłość młodych pod znakiem zapytania. Główni bohaterowie zmuszeni są do zapoznania w kryzysowej sytuacji swoich sąsiadów, którzy bynajmniej nie są im przychylni. Dla Cathy i Jeana stanowi to wielką zagadkę, wszak żyli sobie w swoich czterech ścianach, hodując krowy i sprzedając mleko i nikomu krzywdy nie wyrządzili. Czego zatem chcą od nich sąsiedzi? No i co mają z tym wspólnego nękające Cathy praktycznie każdej nocy niezwykle intrygujące sny?

Siedem snów zabiera czytelnika w świat marzeń sennych głównej bohaterki. Cathy co noc śni o swoich imienniczkach żyjących w różnych częściach świata. Każda z nich ma jakąś cechę, która upodabnia ją do głównej bohaterki. Jednocześnie sny te stanowią niewyjaśnioną zagadkę, tak dla czytelnika, jak i dla Cathy. Każdy z nich jest wciągający i z powodzeniem mógłby stanowić podwaliny dla kolejnej powieści. Wydarzenia z marzeń sennych zostają jedynie wtrącone w główną fabułę i przyznać trzeba, że nie mają one wyraźnie zarysowanej puenty. Do końca powieści ma się nadzieję, że zostaną w jakiś sposób przedłużone, zakończone i wyjaśnione, ale to niestety nie następuje, co pozostawia duży niedosyt czytelniczy. 

Siódmy sen Doroty Vinet to bardzo przyjemna obyczajówka przedstawiająca kilka dni z życia francuskich rolników, którzy prowadzą najzwyczajniejszy w świecie żywot. Momentami ich relacje ukazane zostały w sposób mocno przesłodzony, z trudem przychodzi uwierzyć w zaparcie głównej bohaterki, czy jej śmiech, gdy inni zamykają jej drzwi przed nosem.

 Odskocznię od normalności stanowią sny Cathy, które jednak w żaden sposób nie mają przełożenia na fabułę i ma się wrażenie, że wtrącone zostały jedynie dla jej urozmaicenia i aż do ostatniego snu, nie mają większego sensu, chociaż z niecierpliwością czeka się na jego odnalezienie.Może powieść doczeka się kontynuacji, a losy bohaterek marzeń sennych zostaną wyjaśnione? 

Książkę czyta się wspaniale i przyznać trzeba, że mimo jej normalności lektura wciąga i chce się poznać kolejne sny Cathy. Rozczarowuje jednak brak ich przełożenia na rzeczywistość bohaterów, poza oczywistymi powiązaniami pomiędzy kobietami z majaków, a samą Cathy. Przyznać jednak trzeba, że Siódmy sen to pozytywna lektura, która idealnie wpasuje się w leniwe, niedzielne popołudnie. 



Tytuł: Siódmy sen
Autor: Dorota Vinet
Data wydania: 2016
Liczba stron: 276
Wydawnictwo: Novae Res



Recenzja napisana dla





Wyzwania:




piątek, 24 lutego 2017

O dłuugaśnych wyzwaniach czytelniczych słów kilka




Lubię wyzwania czytelnicze i szczerze to przyznaję. Kuszą mnie dość mocno i rzadko potrafię im się oprzeć, chociaż później czasem żałuję i czuję, że przeliczyłam swoje siły na zamiary. Brałam udział i biorę dalej, w wyzwaniach, które trwają rok. Nie podjęłam nigdy wyzwań długoterminowych, tych najsłynniejszych, które praktycznie każdy zna.


1. 100 BBC

Lista ta powstała w 2003 r.,  a książki w niej wyłonione zostały na podstawie głosowania. Jako że, BBC to brytyjska stacja, także i na liście przeważają książki angielskie. (pogrubiłam tytuły, które miałam okazję przeczytać).

1. Duma i uprzedzenie – Jane Austen
2. Władca Pierścieni – J.R.R Tolkien
3. Jane Eyre – Charlotte Bronte
4. Seria o Harrym Potterze – J.K. Rowling
5. Zabić drozda – Harper Lee
6. Biblia
7. Wichrowe Wzgórza – Emily Bronte
8. Rok 1984 – George Orwell
9. Mroczne materie (seria) – Philip Pullman
10. Wielkie nadzieje – Charles Dickens
11. Małe kobietki – Louisa M. Alcott
12. Tessa D’Urberville – Thomas Hardy
13. Paragraf 22 – Joseph Heller
14. Dzieła zebrane Szekspira
15. Rebeka – Daphne Du Maurier
16. Hobbit – J.R.R. Tolkien
17. Ptasi śpiew – Sebastian Faulks
18. Buszujący w zbożu – J.D. Salinger
19. Żona podróżnika w czasie – Audrey Niffenegger
20. Miasteczko Middlemarch – George Eliot
21. Przeminęło z wiatrem – Margaret Mitchell
22. Wielki Gatsby – Scott Fitzgerald
23. Samotnia (lub Pustkowie) – Charles Dickens
24. Wojna i pokój – Lew Tołstoj
25. Autostopem przez Galaktykę – Douglas Adams
26. Znowu w Brideshead – Evelyn Waugh
27. Zbrodnia i kara – Fiodor Dostojewski
28. Grona gniewu – John Steinbeck
29. Alicja w Krainie Czarów – Lewis Carroll
30. O czym szumią wierzby – Kenneth Grahame
31. Anna Karenina – Lew Tołstoj
32. David Copperfield – Charles Dickens
33. Opowieści z Narnii (cały cykl) – C.S. Lewis
34. Emma - Jane Austen
35. Perswazje – Jane Austen
36. Lew, Czarownica i Stara Szafa – C.S. Lewis
37. Chłopiec z latawcem – Khaled Hosseini
38. Kapitan Corelli (lub Mandolina kapitana Corellego) – Louis De Bernieres
39. Wyznania Gejszy – Arthur Golden
40. Kubuś Puchatek – A.A. Milne
41. Folwark zwierzęcy – George Orwell
42. Kod Da Vinci – Dan Brown
43. Sto lat samotności – Gabriel Garcia Marquez
44. Modlitwa za Owena – John Irving
45. Kobieta w bieli – Wilkie Collins
46. Ania z Zielonego Wzgórza – L.M. Montgomery
47. Z dala od zgiełku – Thomas Hardy
48. Opowieść podręcznej – Margaret Atwood
49. Władca much – William Golding
50. Pokuta – Ian McEwan
51. Życie Pi – Yann Martel
52. Diuna – Frank Herbert
53. Cold Comfort Farm – Stella Gibbons
54. Rozważna i romantyczna – Jane Austen
55. Pretendent do ręki – Vikram Seth
56. Cień wiatru – Carlos Ruiz Zafon
57. Opowieść o dwóch miastach – Charles Dickens
58. Nowy wspaniały świat – Aldous Huxley
59. Dziwny przypadek psa nocną porą (lub Dziwny przypadek z psem nocną porą) – Mark Haddon
60. Miłość w czasach zarazy – Gabriel Garcia Marquez
61. Myszy i ludzie (lub O myszach i ludziach) – John Steinbeck
62. Lolita – Vladimir Nabokov
63. Tajemna historia – Donna Tartt
64. Nostalgia anioła – Alice Sebold
65. Hrabia Monte Christo – Alexandre Dumas
66. W drodze – Jack Kerouac
67. Juda nieznany – Thomas Hardy
68. Dziennik Bridget Jones – Helen Fielding
69. Dzieci północy – Salman Rushdie
70. Moby Dick – Herman Melville
71. Oliver Twist – Charles Dickens
72. Dracula – Bram Stoker
73. Tajemniczy ogród – Frances Hodgson Burnett
74. Zapiski z małej wyspy – Bill Bryson
75. Ulisses – James Joyce
76. Szklany kosz – Sylvia Plath
77. Jaskółki i Amazonki – Arthur Ransome
78. Germinal – Emile Zola
79. Targowisko próżności – William Makepeace Thackeray
80. Opętanie – AS Byatt
81. Opowieść wigilijna – Charles Dickens
82. Atlas chmur – David Mitchell
83. Kolor purpury – Alice Walker
84. Okruchy dnia – Kazuo Ishiguro
85. Pani Bovary – Gustave Flaubert
86. Delikatna równowaga – Rohinton Mistry
87. Pajęczyna Szarloty – E.B. White
88. Pięć osób, które spotykamy w niebie – Mitch Albom
89. Przygody Scherlocka Holmesa – Sir Arthur Conan Doyle
90. The Faraway Tree Collection – Enid Blyton
91. Jądro ciemności – Joseph Conrad
92. Mały Książę – Antoine De Saint-Exupery
93. Fabryka os – Iain Banks
94. Wodnikowe Wzgórze – Richard Adams
95. Sprzysiężenie głupców (lub Sprzysiężenie osłów) – John Kennedy Toole
96. Miasteczko jak Alice Springs – Nevil Shute
97. Trzej muszkieterowie – Alexandre Dumas
98. Hamlet – William Shakespeare
99. Charlie i fabryka czekolady – Roald Dahl
100. Nędznicy – Victor Hugo

2. Wyzwanie czytelnicze Rory Gilmore

Drugim wyzwaniem, o którym ostatnio jest dość głośno jest wyzwanie czytelnicze Rory Gilmore, które u nas zostało wypromowane przez Siostry w bibliotece. Sporo z książek czytanych przez Rory pokrywa się z książkami z listy BBC. Ja dopiero zapoznaję się serialem (jestem w trakcie oglądania czwartego sezonu) i przyznam, że myślałam iż czytelnicze nawiązania w nim są w nim wyraźniejsze. Owszem, niektóre odcinki kręcą się wokół literatury, ale generalnie pozycje książkowe są po prostu wspomniane.

U sióstr w bibliotece można pobrać taką uroczą kolorowankę, jeśli chcielibyście przyłączyć się do wyzwania i zaznaczyć, co już przeczytaliście. 





3. 100 EMPIKU


Swego czasu Empik narobił dużo szumu wokół ustalania 100 Empiku. Zarówno czytelnicy, jak też zaproszeni do udziału w akcji goście, mogli wskazać najlepsze według nich książki. Ostatecznie lista powstała, ale przeszła jakoś bez echa i dość cicho, a teraz praktycznie nikt o niej nie pamięta. Tym bardziej, że nawet na stronie tej internetowej księgarni próżno szukać archiwalnych stron z tą listą. Na wielki plus zasługuje fakt, że znalazły się na niej też arcydzieła rodzimej literatury. 

1. Aiken Joan „Pokój pełen liści”
2. Andersen H.CH. „Baśnie”
3. Appelfeld Aharon „Kolej żelazna”
4. Beckett Samuel „No właśnie co. Dramaty i proza w przekładzie Antoniego Libery”
5. Bell Daniel „Kulturowe sprzeczności kapitalizmu”
6. Bernhardt Thomas „Zaburzenie”
7. Białoszewski Miron „Szumy, zlepy, ciągi”
8. Bolecka Anna „Uwiedzeni”
9. Böll Heinrich „Utracona cześć Katarzyny Blum”
10. Borges J.L. „Fikcje”
11. Bowles Paul „Pod osłoną nieba”
12. Bryson Bill „Krótka historia prawie wszystkiego”
13. Bułhakow Michaił „Mistrz i Małgorzata”
14. Capote Truman „Śniadanie u Tiffany’ego”
15. Chandler Raymond „Żegnaj, laleczko”
16. Coetzee J.M. „Hańba”
17. Dasko Henryk „Odlot malowanego ptaka”
18. Dąbrowska Maria „Noce i dnie”
19. De Beauvoir Simone „Druga płeć”
20. Dostojewski Fiodor „Biesy”
21. Dostojewski Fiodor „Idiota”
22. Dygat Stanisław „Pożegnania”
23. Eliot T.S. „Wiersze”
24. Epiktet „Encheiridion”
25. Fitzgerald Francis Scott „Wielki Gatsby”
26. Flaubert Gustav „Pani Bovary”
27. Foucault Michel „Historia szaleństwa w dobie klasycyzmu”
28. Fowles John „Mag”
29. Gary Romain (Émile Ajar) „Życie przed sobą”
30. Ginsberg Allen „Skowyt i inne wiersze”
31. Gogol Mikołaj „Martwe dusze”
32. Gombrowicz Witold „Dziennik”
33. Gombrowicz Witold „Transatlantyk”
34. Gross Jan Tomasz „Sąsiedzi”
35. Heller Joseph „Paragraf 22”
36. Hemingway Ernest „Opowiadania”
37. Hornby Nick „Wierność w stereo”
38. Irving John „Świat według Garpa”
39. Iwaszkiewicz Jarosław „Sława i chwała”
40. Janosch „Cholonek, czyli dobry pan Bóg z gliny”
41. Janowska Anita Halina „Mój diabeł stróż”
42. Jansson Tove „Kometa nad Doliną Muminków”
43. Junger Ernst „Na marmurowych skałach”
44. Kafka Franz „Zamek”
45. Kapuściński Ryszard „Szachinszach”
46. Kąkolewski Krzysztof „Jak umierają nieśmiertelni”
47. Kenzaburō Ōe „Sprawa osobista”
48. Kesey Ken „Lot nad kukułczym gniazdem”
49. Konwicki Tadeusz „Kalendarz i klepsydra”
50. Korczak Janusz „Pamiętnik i inne pisma z getta”
51. Kundera Milan „Nieznośna lekkość bytu”
52. Lem Stanisław „Solaris”
53. Lessing Doris „Piąte dziecko”
54. Littell Jonathan „Łaskawe”
55. Lovecraft Howard Phillips „Zew Cthulhu”
56. Mann Klaus „Mefisto”
57. Mann Thomas „Czarodziejska góra”
58. Márquez Gabriel García „Sto lat samotności”
59. Mickiewicz Adam „Ballady i Romanse”
60. Milne A.A. „Kubuś Puchatek” i „Chatka Puchatka”
61. Miłosz Czesław „Wypisy z ksiąg użytecznych”
62. Müller Herta „Dziś wolałabym siebie nie spotkać”
63. Myśliwski Wiesław „Nagi sad”
64. Myśliwski Wiesław „Traktat o łuskaniu fasoli”
65. Nabokov Vladimir „Tamte brzegi”
66. Nałkowska Zofia „Medaliony”
67. Orwell George „Folwark zwierzęcy”
68. Oryszyn Zyta „Madame Frankenstein”
69. Plath Sylvia „Szklany klosz”
70. Proust Marcel „W poszukiwaniu straconego czasu”
71. Prus Bolesław „Lalka”
72. Puzo Mario „Ojciec chrzestny”
73. Remarque Erich Maria „Na Zachodzie bez zmian”
74. Roth Philip „Kompleks Portnoya”
75. Różewicz Tadeusz „Wiersze”
76. Rymkiewicz Jarosław Marek „Kinderszenen”
77. Salinger Jerome David „Buszujący w zbożu”
78. Sartre Jean Paul „Mdłości”
79. Schulz Bruno „Sklepy cynamonowe”/ „Sanatorium pod Klepsydrą”
80. Shaw Irwin „Pogoda dla bogaczy”
81. Smith Zadie „Białe zęby”
82. Steinbeck John „Grona gniewu”
83. Steinbeck John „Na wschód od Edenu”
84. Styron William „Wybór Zofii”
85. Szekspir William „Romeo i Julia”
86. Szymborska Wisława „Wiersze wybrane”
87. Świetlicki Marcin „Zimne kraje”
88. Tokarczuk Olga „Dom dzienny, dom nocny”
89. Tolkien  J.R.R. „Władca pierścieni”
90. Tołstoj Lew „Anna Karenina”
91. Torańska Teresa „Oni”
92. Tuszyńska Agata „Rodzinna historia lęku”
93. Tuwim Julian „Groch z kapustą”
94. Tyrmand Leopold „Zły”
95. Undset Sigrid „Krystyna córka Lavransa”
96. Vargas Llosa Mario „Rozmowa w „Katedrze”
97. Vargas Llosa Mario „Pantaleon i wizytantki”
98. Vonnegut Kurt „Rzeźnia numer pięć”
99. Woolf Virginia „Pani Dalloway”
100. Woolf Virginia „Własny pokój”



Bierzecie udział w takich wyzwaniach? Ja je sobie odpuszczam, głównie ze względu, że po prostu nie będę miała ochoty czytać wszystkich z wymienionych książek. Oczywiście mam nadzieję sięgnąć po część z nich, np. po Annę Kareninę, którą chciałam przeczytać w lutym, ale nie dałam rady, Tajemną historię Donny Tartt, czy też Szklany klosz Sylvii Plath. Zrobię to jednak bez nacisku, w chwili, kiedy będę miała ochotę. 




poniedziałek, 20 lutego 2017

Mistrz czy introwertyk zakochany w reżyserii - o Alfredzie Hitchcocku słów kilka




Dla jednych jest niedoścignionym mistrzem, dla innych introwertykiem, który nie wiedzieć czemu, zdobył światową sławę. Jak by o nim nie mówić, ze świecą w ręku można szukać osoby, która Hitchcocka nie zna i która, nie obejrzała ani jednego filmu przez niego wyreżyserowanego. Ostatnio można zgłębić życiorys twórcy, dzięki wydanej w Polsce nakładem Zyska i S-ka biografii napisanej przez Petera Acroyda. 

Obraz Alfreda Hitchocka wyłaniający się z biografii jest nad wyraz intrygujący. Okazuje się, że słynny reżyser był dzieckiem, które nie płakało. W młodzieńczych latach ze względu na swoją tuszę, zamknął się w sobie i ostatecznie, aż do dorosłości niezmiennie fascynował się filmem, a siebie samego uważał za artystę. Hitchcock cierpiał z powodu nerwicy i neuroz. Przerażał go sam proces twórczy, właściwie bał się wszystkiego. Obsesyjnie musiał wszystko kontrolować, a swoje filmy tworzył już we własnej głowie. Nie dawał wskazówek aktorom, dobierał ich według sobie znanego klucza, głównie ze względu na ich aparycję i zachowanie. Niejednokrotnie kazał powtarzał nagrywane sceny, a duble potrafiły trwać kilkanaście godzin, dopóki scena nie przedstawiała się tak, jak on ją sobie wymyślił. Nie uznawał odstępstw.

Powtarzał, że jego filmy trzeba oglądać co najmniej dwukrotnie, gdyż za pierwszym razem widzowie znajdują się w delirium obrazów i scen, zaskoczeń i katastrof, a on chciałby aby uważnie śledzili, co im prezentuje na ekranie. Dopiero gdyby spowolnić  ekspozycję i sceny zaczęłyby się oddzielać jedna od drugiej, dostrzegliby, z jaką troską i biegłością przygotowywany jest każdy kadr.
Co więcej Hitchcock był aseksualny, często w swoich filmach ukazywał erotykę, flirt, ale jego samego takie sprawy po prostu nie interesowały. Fascynowały go  bystre, przebojowe a nawet agresywne blondynki, które pod maską delikatności i kruchości skrywały inne, niż wszystkim znane oblicze. Jego wielką muzą była Grace Kelly, której postać dość szeroko została potraktowana w biografii reżysera.Jednakże znana aktorka i późniejsza księżna, pozostała jedynie jego przyjaciółką.

Acroyd przedstawił arcyciekawy życiorys Hitchcocka, który jest nie tylko kopalnią wiedzy na temat życia samego reżysera, ale również brytyjskiej i amerykańskiej filmografii. Autor z pietyzmem opisywał niemal każdy film introwertycznego Alfreda, a także dokładnie opisywał tło historyczne i interakcje na planie. Skupił się także na książkach, bo jak się okazuje wiele, jeśli nie większość dzieł Hitchcocka, było ekranizacją mniej lub bardziej znanych powieści czy opowiadań. Ackroyd zachowuje umiar w swojej biografii, czysto subiektywnie opisuje życie wielkiego reżysera, nie wychwala go, ale zachowuje wszelkie fakty, pozwalając czytelnikowi samemu ocenić przedstawianą przez niego postać. 

Biografia Alfreda Hitchcocka pióra Petera Ackroyda to fascynująca podróż w świat filmów tego znanego reżysera, która pozwala dogłębnie poznać nie tylko jego życie, ale też świat w jakim się znalazł: zmanierowany świat amerykańskiego filmu. To książka wypełniona faktami, do bólu prawdziwa, idealna i fascynująca, nie tylko dla fanów mistrza suspensu. 


Tytuł: Alfred Hitchcock
Autor: Peter Acroyd
Tłumaczenie: Jerzy Łoziński
Liczba stron: 336
Data wydania: 9 stycznia 2017 
Wydawnictwo: Zysk i S-ka

Recenzja napisana dla portalu:








Wyzwania:







piątek, 17 lutego 2017

"Wyklęta" Joss Stirling




Sięgając po prozę Joss Stirling miałam w pamięci wiele pozytywnych opinii o Gdzie jesteś Sky? Kiedy więc w bibliotece natrafiłam na Wyklętą, bez namysłu ściągnęłam ją z półki. Nie miałam wielkich wymagań, w końcu to młodzieżówka, ale muszę przyznać, że bardzo przyjemnie się zaskoczyłam, a książka okazała się cudowną odskocznią w literacki świat.

Życie Raven Stone nie jest usłane różami odkąd jako stypendystka trafiła do szkoły dla bogatych i zadufanych w sobie dzieciaków. Zawsze jednak miała oparcie w swojej przyjaciółce. Wszystko jednak odmienia się, gdy ta wraca z przymusowego pobytu w szkolnym dworze. Raven zostaje sama, co więcej zostaje napiętnowana i oskarżona o coś, czego nie zrobiła. Coraz więcej uczniów znika w tajemniczy sposób i pojawia się zachowując się całkiem inaczej. Co się z nimi dzieje? Czy nowi uczniowie: Joe i Kieran przypadkowo pojawiają się w szkole? No i co ma Raven zrobić ze swoim nieposłusznym sercem, które w niebezpiecznie szybko zaczyna bić w towarzystwie Kierana?

Wyklętą z powodzeniem można nazwać sensacyjną młodzieżówką. Smaczku szkolnej historii dodaje wątek kryminalny, który genialnie podgrzewa atmosferę i nadaje powieści tajemniczości. Co bardzo mnie zaskoczyło, to utrzymany w rozsądnych ramach wątek miłosnych. Nie ma tutaj przyprawiających o ból głowy przekomarzań, kto na kogo bardziej leci, a zamiast tego zaserwowane zostały inteligentne wymiany zdań miedzy partnerami.

Przyznaję, że bardzo polubiłam głównych bohaterów. Raven to dziewczyna, która mimo przeciwności losu i bolesnej przeszłości nie poddaje się i nie użala nad sobą, tylko robi swoje. Jest niesamowicie empatyczna i dobro innych przedkłada nad swoje. Do gustu przypadł mi także Kieran, chłopak o ponadprzeciętnej inteligencji i wielkiej, niezgrabnej posturze, który swoje wady potrafi przekuć w zalety i nie ma dla niego zadań niewykonalnych.


Po przeczytaniu Wyklętej czuję w kościach, że prędzej czy później sięgnę po cykl o braciach Benedictach. Myślałam, że już wyrosłam z młodzieżówek i dałam się zaskoczyć, dlatego Wyklętą polecam wszystkim, jako świetną, lekką odskocznię.  


Tytuł: Wyklęta
Tytuł oryginału: Struck: Storm and Stone
Autor: Joss Stirling
Tłumaczenie: Emilia Kiereś
Data wydania (Pl): 8 kwietnia 2016
Liczba stron: 400
Wydawnictwo: Akapit Press



Wyzwania:








środa, 15 lutego 2017

Niesamowite The OA

źródło
Potrzebuję pięciu śmiałków. Wyjdźcie o północy z domu, nie zapomnijcie zostawić otwartych drzwi. Przyjdźcie na poddasze opuszczonego domu. Usiądziemy w kręgu, a ja opowiem Wam historię. Zamknijcie oczy i rozluźnijcie się, by móc się w nią wczuć. Poczujcie się tak, jakby moja opowieść była waszą opowieścią, moje przeżycia były waszymi przeżyciami. Dopiero wtedy będziecie mogli zrozumieć, co tak naprawdę się ze mną działo, a zacznę od tego, że nigdy nie zniknęłam, zawsze tutaj byłam.


Zaintrygowani?  Jeśli tak, to koniecznie musicie zobaczyć jeden z najnowszych seriali Netflixa The OA, serialu, którym będę się zachwycać przez najbliższe parę akapitów, serialu, który totalnie wbił mnie w fotel, serialu, który bardziej namącił mi w głowie niż Stranger Things, serialu, który nie schodzi z moich myśli, mimo że obejrzałam go już jakiś czas temu. 


 FABUŁA

źródło

W jednym z malutkich, sennych amerykańskich miasteczek ginie dziewczyna. Trwają poszukiwania, wszystko jednak wskazuje na to, że zapadła się pod ziemię. Po siedmiu latach Prairie zostaje odnaleziona. Dzięki nagraniu na YouTube udaje się do niej dotrzeć także jej rodzicom. Historia z happy endem i bez zagadek? Nie do końca. Okazuje się bowiem, że w chwili zaginięcia dziewczyna była ślepa, a teraz widzi. Co się z nią działo przez ten cały czas? 


CISZA

The OA wciąga swoją ciszą. Na próżno szukać w nim muzyki, chyba że słuchają jej sami bohaterowie. Słychać każdy dźwięk, każde chrupnięcie gałązki, tupnięcie, czy chrzęst. Jedynym dźwiękiem przewijającym się przez wszystkie odcinki to szum, początkowo przywodzący na myśl wiatr ( w jednym z ostatnich odcinków poznajemy jego prawdziwe źródło).

BOHATEROWIE

Prawdziwi do bólu, realni, ale też oderwani od rzeczywistości, narwani, skupieni na swoim celu, różnorodni. Mieszanka wybuchowa to mało powiedziane. Wszystkie te osobistości umieszczone w bardzo spokojnie rozwijającej się fabule, robią wrażenie, sprawiają, że chce się oglądać więcej, że się nie ogląda, ale jest się częścią tej zwariowanej, magicznej historii.


źródło


CIEKAWOŚĆ

Co znaczy OA i dlaczego Prairie każe się tak nazywać? Jak to się stało, że dziewczyna odzyskała wzrok, no i do czego potrzebnych jest jej pięciu słuchaczy zostawiających otwarte drzwi swojego domu? 
Dzieje Prairie ukazywane są poprzez retrospekcje stopniowo wprowadzane do wątku odzwierciedlonego w czasie rzeczywistym, stanowiące opowieść Prairie, którą chce się poznawać coraz dokładniej. Serial idealnie równoważy dawne wydarzenia z tymi współczesnymi, ukazuje przemianę bohaterów, pokazuje, że chęć bycia lepszym człowiekiem jest w każdym z nas, że każdy może odmienić swoje życie.
źródło



The OA to serial, którego nie sposób porzucić po pierwszym odcinku. Wysmakowany, tajemniczy, trzymający w napięciu, a z drugiej strony spokojny, cichy, z niespieszną fabułą, która w magiczny sposób otula i oczarowuje widza. To serial, któremu wróżę wielką karierę, mimo że na razie niewielu go widziało i o nim słyszało. Z niecierpliwością czekam na wielki boom i modę na The OA

czwartek, 9 lutego 2017

Subiektywny przegląd lutowych nowości kinowych

Premiera 3 lutego 2017:

Reżyseria: Pablo Larraín


Jacqueline Bouvier Kennedy ma 34 lata, kiedy jej mąż zostaje wybrany na Prezydenta Stanów Zjednoczonych. Elegancka i stylowa, od razu staje się globalną ikoną, jedną z najbardziej znanych kobiet na świecie. Jej intuicja i smak w kwestiach mody, sztuki i wystroju wnętrz są powszechnie podziwiane. Jednak 22 listopada 1963 roku poukładane życie Pierwszej Damy rozsypuje się na kawałki. Podczas wyborczej podróży do Dallas, ginie John F. Kennedy, a pogrążona w żałobie Jacqueline, na pokładzie Air Force One, powraca do Waszyngtonu. Mierząc się z tragedią, postanawia kontynuować dzieło męża. W ciągu kilku dni nie tylko dopisze triumfalny koniec do mitu JFK, ale też ugruntuje legendę, której na imię… Jackie. 

Dlaczego go wybrałam? Jestem bardzo ciekawa jak Natalie Portman sprawdziła się w roli najsławniejszej pierwszej damy USA.





Reżyseria: John Lee Hancock


Akcja filmu McImperium dzieje się w drugiej połowie lat 50. ubiegłego wieku. Ray Kroc (Keaton) to charyzmatyczny biznesmen, który od lat walczy o swoje pięć minut sławy. Jednak każdy jego pomysł przeradza się w klęskę, a szanse na realizację marzeń maleją z dnia na dzień. Niespodziewanie otrzymuje zamówienie od nieznanej mu restauracji w Kalifornii. Poznaje braci McDonaldów, którzy wymyślili nowatorski system serwowania jedzenia w 30 sekund od złożenia zamówienia. Ray, zachwycony rewolucyjnym pomysłem, namawia braci do stworzenia sieci restauracji w całych Stanach Zjednoczonych. W miarę rozrastania się fastfoodowego imperium, Ray chce mieć coraz więcej władzy. Jak wiele poświęci, aby zbudować najbardziej rozpoznawalną markę na świecie i stać się jedną z największych osobowości XX wieku?

Dlaczego go wybrałam? Nie znam historii powstania McImperium i najzwyczajniej w świecie, mam ochotę ją poznać. 




Reżyseria: Lourens Blok


Kiedy Sam budzi się w zatłoczonym metrze, nie wie, jak się tam dostał, ani skąd pochodzi. Rozpaczliwie szuka śladów swojej tożsamości w niewielkiej zawartości plecaka. Powoli zaczyna zdawać sobie sprawę z tego, że jego życie jest w wielkim niebezpieczeństwie. 
Zaczyna powoli odkrywać przerażającą prawdę o tym, kim jest i co mu zrobiono. 
Ekscytujący thriller sci-fi, w którym nic nie jest takie, jak się wydaje.

Dlaczego go wybrałam? Jest ekranizacją znanej powieści. 




Premiera 10 lutego 2017: 

ReżyseriaJan Hrebejk 

Przybycie nowej nauczycielki do podmiejskiej szkoły w Bratysławie roku 1983 wywraca do góry nogami życie lokalnej społeczności. Mária Drazdechová od początku zdaje się manipulować uczniami i ich rodzicami. Po próbie samobójczej jednego z uczniów dyrektor placówki zamierza oddelegować kłopotliwą nauczycielkę. W tym celu jednak rodzice muszą podpisać petycję. Problem w tym, że Drazdechová ma daleko idące koneksje w Partii Komunistycznej. Czy prowincjusze będą w stanie zawalczyć o to, w co wierzą?


Czemu go wybrałam? Bo czeskiego kina tak mało u nas. 





Premiera 17 lutego 2017: 


Reżyseria Barry Jenkins


Dorasta on w jednej z niebezpieczniejszych dzielnic Miami i stara się znaleźć swoje miejsce w świecie. Handel narkotykami na ich osiedlu kontroluje Juan (Mahershala Ali), który staje się swego rodzaju zastępczym ojcem Chirona. Czysty i widny dom, w którym Juan mieszka ze swoją dziewczyną Teresą (Janelle Monáe) staje się dla chłopca oazą stabilności, miejscem gorących posiłków, świeżej pościeli i swobodnych rozmów. Drugim, równie bolesnym i skomplikowanym motywem przewodnim, jest związek Chirona z jego matką, Paulą (Naomie Harris), która stacza się w wyniszczający nałóg narkotykowy, których dostarcza jej Juan.

Czemu go wybrałam? Bo jak to ktoś powiedział w internetach: "co prawda jest to film o czarnoskórych gejach, ale wydaje się być ciekawym filmem o czarnoskórych gejach, skoro nominowany jest do Oscara."



Reżyseria Lasse Hallstrom


Bailey, czworonożny bohater tej opowieści nie ma wątpliwości: jego psie życie ma sens tylko u boku pewnego chłopca o imieniu Ethan. Gdy obaj są szczeniakami, wszystko sprowadza się do zabawy. Gdy dorastają, Ethan zamiast za piłką ugania się za dziewczynami, czasem wdaje się w bójkę – wtedy trzeba gryźć wroga w kostkę, a gdy zbije szybę sąsiadów, ktoś musi wziąć winę na siebie. Bailey jest więc szczęśliwy, bo jak każdy pies chce czuć się w życiu potrzebny. Nadchodzi jednak moment, w którym drogi przyjaciół się rozchodzą, a życie Ethana przestaje rozpieszczać. Wtedy Bailey musi wykazać się nad-psią siłą, by odnaleźć przyjaciela i podać mu pomocną łapę.

Czemu go wybrałam? Bo już chyba wszędzie czytałam o książce, na podstawie której powstał ten film. Poza tym, jako wielbicielce psów nie przystało mi omijać takiego tytułu. Spodziewam się morza łez. 



Premiera 24 lutego 2017:

Reżyseria Theodore Melfi


Niezwykła, nieznana do tej pory prawdziwa historia trzech błyskotliwych kobiet afro-amerykańskiego pochodzenia, które na przełomie lat 50. i 60. XX wieku podjęły pracę dla NASA. Pokonując niewyobrażalne przeszkody społeczne i obyczajowe, pomogły wysłać w kosmos pierwszego Amerykanina, astronautę Johna Glenna, inicjując tym samym kosmiczny wyścig między światowymi mocarstwami.


Czemu go wybrałam? Jim Parsons, Jim Parsons, Jim Parsons.






Reżyseria: Agnieszka Holland

Główną bohaterką nowego filmu Agnieszki Holland jest mieszkająca w Sudetach, emerytowana inżynierka Janina Duszejko. Astrolożka z zamiłowania i wegetarianka. Pewnej śnieżnej, zimowej nocy odnajduje ciało swojego sąsiada kłusownika. Okoliczności śmierci mężczyzny są niezwykle tajemnicze. Jedyne ślady, które znajdowały się wokół jego domu, to ślady saren. Duszejko, widząc niemoc policji, rozpoczyna własne, niekonwencjonalne śledztwo.

Czemu go wybrałam? Jest ekranizacją książki Olgi Tokarczuk Prowadź swój pług przez kości umarłych.





Reżyseria: Rebecca Zlotowski

Piękne i tajemnicze siostry Laura (Natalie Portman) i Kate (Lily-Rose Depp) posiadają nadprzyrodzone zdolności i potrafią komunikować się z duchami. Na zakończenie swojego tournée po Europie ruszają do Paryża, gdzie spotykają pewnego charyzmatycznego producenta filmowego (Emmanuel Salinger). Laura i Kate odkryją przed nim klimatyczny świat pełen magii i zmysłowości. I nieodwracalnie zmienią jego życie.

Czemu go wybrałam? Bo zaintrygował mnie swoją fabułą.







------------------------------------------------
źródło opisów i plakatów:
http://helios.pl
http://film.interia.pl








sobota, 4 lutego 2017

Powrót do korzeni - "Willow" Virginia C. Andrews



Virginia C. Andrews znana jest większości dzięki swojej wstrząsającej sadze Kwiaty na poddaszu, która przyniosła jej miliony oddanych czytelników i wielką sławę, sprawiając, że każda napisana przez nią książka sprzedaje się w milionowym nakładzie. Tym razem po raz pierwszy na polskim rynku pojawił się nowy cykl, rozpoczynający się powieścią Willow.
Autorka, jak ma w zwyczaju, swoją nową sagę o rodzinie De Beers rozpoczyna z przytupem, od śmierci ojca głównej bohaterki. To wydarzenie jest punktem zapalnym dalszej historii, bowiem Willow, która boleśnie przez całe życie była uświadamiana przez swoją przybraną matkę, że jest dzieckiem adopcyjnym, dowiaduje się, że jej rodzona matka żyje. Dziewczyna, pod wpływem impulsu, bierze dziekankę i wyrusza do zepsutego bogactwem Palm Beach, by zmierzyć się ze swoimi demonami i poznać swe pochodzenie.
Historia Willow (nazwanej tak od ośrodka dla mentalnie chorych, który prowadził jej ojciec) zapowiadała się arcyciekawie. Niezwykle intrygująco i szokująco przedstawione zostały relacje głównej bohaterki z jej macochą i wpływ tej kobiety na rozwój psychiki dziewczyny. Dreszczyk emocji odczuwalny był również podczas wyprawy WIllow do Palm Beach. Jednak kiedy dziewczyna dotarła na miejsce akcja po prostu siadła, a początkowo wstrząsająca opowieść zamieniła się w  typowy romans. Przebieg zdarzeń nieco przyspiesza na koniec powieści, dając nadzieję na wiele emocji podczas lektury kolejnych tomów.
Ci, którzy znają pióro autorki, wiedzą, że nieobce jej są ciężkie tematy, pozostające w sferze tabu, a gwałty czy związki kazirodcze w jej powieściach to chleb powszedni. Tak też jest z Willow. Tym razem jednak autorka nie skupiła się na samym czynie, ale na jego wielopokoleniowych skutkach. Podkreśliła wpływ społecznego napiętnowania dziecka będącego owocem gwałtu, czy dziecka, którego rodzic zmaga się z chorobą psychiczną. Wirginia C. Andrews w niezwykle lekki i przystępny sposób ukazała fałsz bogatej populacji Palm Beach, jej zmanierowanie, skupienie na sobie, egoizm i brak uczuć.

W zeszłym roku umarł mąż dość bogatej znanej kobiety, i to bardzo niestosownie, na samym początku sezonu. Żona była na niego wściekła, bo musiałaby stracić parę balów, więc kazała zamrozić ciało i odwołała pogrzeb. 

Willow nie jest tak emocjonującą książką, jak chociażby Kwiaty na poddaszu. Nie trzyma w niepewności, jej akcja rozkręca się miarowo. Niemniej jednak, przedstawiona w niej historia zdaje się bardzo ciekawa, chociażby z psychologicznego punktu widzenia. Powieść ta z pewnością spodoba się wiernym czytelnikom Andrews, tym którzy mieli już okazję poznać jej styl pisania. Mimo spokojniejszego rytmu, powieść intryguje i ciekawi, zachęcając do sięgnięcia po kolejne tomy tej rodzinnej sagi. 


recenzja napisana dla portalu:



Tytuł: Willow
Tytuł oryginału: Willow
Autor: Virginia C. Andrews
Data wydania: 10 stycznia 2017
Liczba stron: 464
Wydawnictwo: Prószyński i S-ka



Wyzwanie: